Waarom schrijf ik dit?
Ik beken: ik ben jaloers op alle dansers van de dansvoorstelling ‘Bries’.
De zeventien meiden en één jongen die met ‘100% JA’ zijn aangenomen om te dansen op één van de meest romantische omgevingen van Noord-Nederland, Landgoed De Braak. Nu is iedereen nog druk in repetitie en worden choreografieën gecreëerd. In augustus dansen zij onder de schemerende zomerzon. Wat moet het heerlijk zijn om je zo vrij voelen in de buitenlucht dat je zowaar lijkt te zweven. Ik ben jaloers, maar besef me ook dat het niet makkelijk voor de dansers zal zijn om deze voorstelling neer te zetten.
Verliefd zonder dat ik daar om vroeg
Het leven van een danser gaat niet alleen over rozen. Toch lijkt alles een sprookje waarin wij als toeschouwers worden meegenomen. Een sprookje bestaat altijd uit het goede en uit het kwade, het één kan nou eenmaal niet bestaan zonder het ander. Iedereen wordt verliefd op de heldin, maar zonder strijd tegen het kwade te leveren zou zij in onze ogen geen heldin zijn. Onze liefde voor de heldin voert ons mee naar een andere werkelijkheid dan de onze, al is het maar voor even. De danseres is mijn heldin.
Wil je verliefd worden op de heldinnen van ‘Bries’, maak dan via deze serie blogs kennis met hun noemenswaardige strijd. Leer samen met mij de dans en danseres beter kennen. Deze serie over ‘Bries’ staat in het teken van de beleving: hoe ervaart de danseres wat zij doet? Zijn dansgevoelens hetzelfde als emotionele, romantische gevoelens? Wat is er zo fenomenaal aan dansen? Wat kunnen dansers met het bewegingsmateriaal dat zij moeten dansen? Is het uiterlijk van de danser eigenlijk belangrijk? Elk van deze vragen zal beantwoord worden.
Dit onderwerp hoort kennelijk bij mij
Een blog schrijven over dans en de danser zonder zelf daadwerkelijk gedanst te hebben, is gedoemd te mislukken. Mijn eigen achtergrond als danser geeft mij de nodige liefde en inspiratie om een poging te wagen. Aan mij de schone taak om dansbeleving in woorden te vatten en je zo een kijkje achter de schermen te bieden van de dansvoorstelling ‘Bries’ en het werk van choreografe Inge de Bruine en haar dansers.
Waar schrijf ik over?
Ik portretteer het eigen doel wat de danser voor ogen heeft. Sluit het individuele doel aan, of levert het wellicht danstechnische problemen op in het tot leven wekken van de dans(rollen)? Als het om dansen gaat hebben dansers een scala aan mogelijkheden bij het materiaal wat gedanst moet worden. Daarom zullen de portretten worden afgewisseld met onderwerpen die dieper ingaan op de vijf strategieën die de danser ter beschikking staan: 1. de ervaring, 2. het gevoel, 3. de fenomenale ervaring (het hier en nu), 4. de intentie en 5. het uiterlijk.
En toch is er iets vreemds
Een schrijver is altijd in tweestrijd waar het gaat om de beslissing om wel of niet vaktaal in de originele vorm te gebruiken, of om ideeën te beschrijven door middel van alledaagse woorden met als gevolg dat originele concepten hun impact kunnen verliezen. Mijn doel is om je toegang én verdieping te verschaffen in het perspectief van de uitvoerder: de DANSER. Naast het raadplegen van mijn eigen kennis, treed ik ook in gesprek met de dansers, voor een persoonlijke noot. Daarbij maak je ook kennis met enkele vaktermen, die uiteraard zullen worden toegelicht. Iedere danser praat op zijn of haar eigen manier over dans. Ga maar na, hoe zou jij de geur van een rode roos, of de smaak van rode wijn omschrijven?
Dansen op een podium van takjes en gras, hoe is dat voor de ervaren danser? Ik vertel je er alles over in mijn volgende blog over de ervaring van de danser en hoe dit in Bries wordt ingezet.
